Casus 2 – deel 1
Selma (11 jaar) is een vrolijk meisje dat veel plezier heeft op school. De laatste tijd zit ze minder lekker in haar vel. In het 10-minutengesprek met Selma’s ouders kwam dit ter sprake. Haar meester stelde voor dat Selma en haar ouders misschien eens een afspraak zouden kunnen maken bij de jeugdverpleegkundige, zodat ze het hier wat uitgebreider over kunnen hebben. Chiara en Said stonden hiervoor open en hebben direct een afspraak gemaakt. Ze willen natuurlijk het beste voor hun kind. Selma komt samen met haar ouders een bezoek brengen aan de jeugdverpleegkundige van de jeugdgezondheidszorg.
Jeugdverpleegkundige: “Hoi Selma, ik ben Mandy en ik ben jeugdverpleegkundige. Ik zal je vandaag eerst wat vragen stellen over hoe het met jou gaat, we zullen straks gaan meten hoe lang je al bent en je mag even op de weegschaal staan. En als jij of je papa of mama nog vragen hebben, dan mogen jullie die natuurlijk ook stellen. Zou jij eens wat over jezelf willen vertellen? Wat vind je leuk om te doen bijvoorbeeld?”
Selma: “Ik ben Selma, ik ben 11 jaar en ik zit in groep 7. Ik vind school erg leuk, mijn meester is heel aardig en ik heb heel veel vriendinnen! Ik vind het wel het leukst om stoere dingen te doen met mijn vriendinnen. Laatst waren er op school ook allemaal sportclinics. Ik vond voetbal toen echt het allerleukste. Ik ben na die clinics ook samen met mijn vriendinnen op voetbal gegaan. Nu ga ik daar alleen mee stoppen, dat vind ik wel echt heel jammer.”
Jeugdverpleegkundige: “Wat leuk dat je zo enthousiast over school kan vertellen en dat je samen met je vriendinnen lekker aan het voetballen bent! Hoe komt het dat je nu gaat stoppen met voetbal?
Vader Said: “We zien dat Selma veel plezier heeft in voetbal, maar er komt wel veel bij kijken voor ons als ouders. Van tevoren kenden we de afspraken over bar staan in de kantine niet. Ik drink bijvoorbeeld geen alcohol en ik vind het ook niet fijn om dat aan anderen te schenken. Ook vinden we het niet zo prettig dat Selma samen met jongens sport in haar team. We vinden het natuurlijk goed dat Selma actief bezig is, want daardoor blijft ze fit. Maar het is voor ons ook heel belangrijk dat er voldoende privacy is en het past binnen onze culturele normen en het ritme van ons gezin.”
Moeder Chiara: “Ja, we vinden het heel prettig om thuis of met familie te zijn: we hebben elk weekend wel etentjes of verjaardagen waar we met z’n allen samen komen. De hele dag op pad voor een uitwedstrijd van Selma vraagt dan heel veel van ons. En als er afspraken zijn gemaakt, vinden we het ook belangrijk dat wij ons aan de afspraak kunnen houden. Maar daar kunnen we niet aan voldoen.”
Jeugdverpleegkundige: “Zo’n sportclub rekent inderdaad ook op inzet van de ouders, dat klopt. Hoe was dat vroeger bij jullie? Deden jullie ook aan een sport?”
Vader Said: “Ik voetbalde vroeger ook veel, maar dan vooral buiten op straat met mijn vrienden uit de buurt. Mijn ouders hadden veel contact met de ouders van de buurtkinderen en dan konden wij lekker samen voetballen. Dat lijkt ons dan wel weer erg leuk, dat wij ook de ouders van de vriendinnen van Selma leren kennen. Maar ik was geen lid van een club vroeger, nee.”
Moeder Chiara: “Ik sportte eigenlijk helemaal niet. Een aantal nichtjes van Selma sporten nu wel, maar zij doen dit op een dansschool met alleen meisjes.”
